Metamorfoz

Sevmiyorum kendimi!

Bütün sorunlarımın temeli bu. Yeni farkına varmaya başladım. Keyifli olmam gereken bir çok anda, mış gibi yaparak yaşıyorum. Ama onu bile beceremiyorum. Suratımın asıklığı delirtiyor beni.

Olmak istediğim ben değilim!
Farkındayım ama içinden çıkamıyorum, çözüm bulamıyorum. Bu yaşıma kadar kendimde neyin farkına vardıysam hep düzeltmeye çalıştım. Çok da aşama kaydettim. Her şeyi düzelttim. Bi' kendimi sevmeyi beceremiyorum bunun farkına vardım.

Herkesin yaşamak istediği bir sosyal ortamın içindeyim. Bir çok arkadaşım var. Hepsi kültürlü, okumuş, düzgün insanlar. İstediğim zaman istediğim şeyi yapma özgürlüğüne sahibim. Ne hesap soranım var ne de keyfimin kahyası. Ama keyfim yok ki nasıl kahyası olsun!..

Yaptığım hiçbir şeyden keyif alamıyorum. Küçücük sorunları öyle büyütüyorum ki, kendimde sıkışıp kalıyorum. Başarılarıma değil, sürekli yapamadıklarıma, yaşayamadıklarıma takılıyorum. Kim ne düşünür benim için, yaptıklarım doğru mu yanlış mı, dışarıdan nasıl görünürüm kaygısı beynimi yoruyor.

Kafamdaki ben bambaşka. Tarif et desen edemem. Kafamda o çünkü! Belki tarif etmeye başladığım anda adım atmış olacağım değişime.

Olumsuz ve suratsız olmaktan bıktım. Sürekli şikayet etmekten bıktım. Kendimden sıkıldım...

İçimden atmam gerekiyor bunları diye düşünerek başladım yazmaya. Daha önce de çok yazıp çizdim. Hep sildim. Bu sefer tüm açıklığımla, silmeden, kendimi sevmeyi öğrenene kadar burada olacağım.

Ha bunları yazarken de düşünmüyor değilim, okuyan ne düşünür, nerde yazım hatası yapmışım diye geriye dönüp bakmalarım, huy işte... :)

İlk adımdı bu...

Kendimi seveceğim!